In een tijd waar de recessie merkbaar om je heen grijpt, waar milieurampen, Arabische lentes, de crisis de ene make-over na de ander kent, krijgt de industrie rondom mode en luxe artikelen een wrange bijsmaak.
Toen ik nog studeerde aan de mode academie waande ik me in de ideologie dat er ruimte is voor diepgang in mode, dat er meer was dan de voor de hand liggende onderwerpen waar modemagazines, blogs en mensen in deze niche zich het hoofd over breken.
Mijn missie is -of was- om theorie en praktijk nader tot elkaar te brengen, want mode behelst zo veel meer dan enkel het tast- en zichtbare. Vanuit deze ongrijpbare missie en ambitie inventariseer ik het landschap der mode voor een passende plek als academisch geschoolde communicator in het huidige modeklimaat. Echter, het valt me rauw op mijn dak.
Enerzijds speelt het beperkte speelveld in de mode een rol – betaald werk in de mode zoals ik die voor ogen heb is er nauwelijks, laat staan dat er plek is voor starters met nauwelijks een goed gevuld portfolio. De deur zit potdicht.
Anderzijds ervaar ik hoe de mensen werkend in de mode voornamelijk praten over de glamour en de consumptiekant die aangewakkerd wordt door de bekende modehuizen, merken en mensen. Het is een geldmachine, het is commercie, het is gebakken lucht.
Het is de teleurstellende praktijk, zo oppervlakkig, dat ik met weemoed terugverlang naar de tijd dat ik op de ‘veilige’ mode academie geprikkeld werd met het gedachtegoed van schrijvers als Hollander, Barthes, Boudelaire en Lipovetsky. Mode als theoretisch object! Ik vond het heerlijk en kreeg er vlinders van in mijn buik bij de gedachte dat ik ooit als criticus, curator of schrijver het Nederlandse modeminnende publiek kon laten kennis maken met deze kan van mode benadering.
Maar is het wel meer? Want waarom zouden we moeilijk doen over modetrends, exposities, lanceringen van nieuwe collecties, wat men aan heeft op straat, of de kennis van weer een nieuwe samenwerking van een merk of designer?
In Nederland zijn de schaakstukken op het bord duidelijk en de spelers dezelfde. De mode BN’ers en de mode media die het Nederlandse publiek kant-en-klare producten aanbieden zonder deze van kritieke repliek te voorzien. Realiteit wordt geweerd, de ware mening gesmoord. Het zijn alsmaar dezelfde namen die aan de oppervlakte van de mode verschijnen en dat lijdt niet tot een gevarieerd palet. De mode kent een partij, een kleur. Want een andere kleur kan grote financiele gevolgen hebben: een adverteerder draait de geldkraan dicht of iemand wordt niet meer welkom geheten op modeshows of dinertjes.
Maar wat moet je hiermee in deze tijd? Wat is de meerwaarde van zulke spelers die vooral in dienst staan van commercie, subjectief ten opzichte van hun vakgebied staan en bovenal in dienst staan van de adverteerder? Maar vooral: hoe kan je modespelers als deze nog goedpraten terwijl er wereldwijde problematieken heersen, armoede en torenhoge kredieten?
Misschien zou een mode-occupy helpen.
Het wringt me om in deze wereld te stappen en me in te laten met spelers als bovengenoemde, omdat ik het onwetend, kinderachtig, naïef en bagatelliserend vind steeds maar weer de consument te verleiden met artikelen en diensten die –echt waar- niemand nodig heeft. Mode = altijd meer willen. Mode = niet stilstaan. Mode = onverzadigbaar. Mode = een lifestyle geworden die mede heeft gezorgd dat we nu in een crisis verkeren door consumenten te verleiden met veel te dure artikelen van mode conglomeraten als Louis Vuitton en Chanel, die de gemiddelde mens echt niet kan betalen zonder creditcard of hypotheek. Maar met de kleine hebbedingetjes als een Gucci-portemonnee, een Marc Jacobs t-shirt, een bloem-exploderend modeparfum tot zelfs het kopen van een magazine, wordt de middenstander binnengezogen in een wereld die eigenlijk niet voor hem of haar is weggelegd, maar toch binnen hand bereik lijkt te liggen ‘because you’re worth it’. Omdat je het waard bent.
Maar moet je die waarde zo letterlijk tot uitdrukking brengen in statussymbolen, met merken en dure gadgets? Al is het maar dat je veels te veel koopt bij winkelketens als ZARA, H&M of River Island om met de verwerpelijke modetrends mee te kunnen doen? Hoe kan ik me in deze mode-scene inlaten als zij niet hun ogen openen voor de realiteit – namelijk een koopzieke consument - en zich aanpast aan de tijdsgeest? Waar is de verantwoordelijkheid?
De ogen en het verstand lijken te zijn vergiftigd om te herkennen en te begrijpen wat daadwerkelijk ‘echte’ mode inhoudt, wat de ware aard en ziel is van Mode en van Waarde. Van je eigen klasse en van de andere klasse.
De mode als klasse-keurmerk heeft zichzelf om zeep geholpen. En de spelers als bovengenoemde zijn daar niet zozeer verantwoordelijk voor, maar erger: ze zijn het slachtoffer ervan. Fashion victim. Een self-fulfilling killing prophesy.
Ik wens geen slachtoffer te worden van deze eenzijdige modecultuur en zoek nu via andere wegen om mijn liefde voor modedesign en modecultuur weg te houden van deze oppervlakkige modekant. Een zaadje planten hoog boven de grond of erin, en hopen dat het een ontpopt tot een ander groen blaadje dan verwacht wordt. Moeilijk – misschien wel onmogelijk en gooi ik het roer om - maar mijn tijd komt wel.
En als je me zoekt, hoop ik dat je me vinden zal hoog boven of onder die oppervlakte.
Seven students (five fashion students and two audiovisual design students) of the Willem de Kooning Academy in Rotterdam (the Netherlands) have won the Students Best Film Prize on A Shaded View on Fashion Film Festival of Diane Pernet (ASVOFF). Out of 60 submissions 'Amante - a fashion food fight' came out to be the best one and will be showed in Barcelona this week on the official festival ASVOFF 2012. 
